Rozdział 13 "Pozory mylą"

 Where should I find you

 if you disappear

Na obrzeżach Nowego Yorku było dużo opuszczonych dzielnic i poniszczonych budynków. Rocky podejrzewał, że znajduje się właśnie w jednym z nich. Chyba dobę nic nie jadł, ani nie spał. Nie był w stanie zmrużyć oka, a nadgarstki miał już całe pokaleczone od szarpania się z kajdanami.

Chcą mnie zagłodzić? Albo zabić w jakiś inny sposób? – myślał ze smutkiem. Nie bał się śmierci, ale przed tym chciał jeszcze załatwić całe mnóstwo spraw. Chciał zobaczyć się z rodziną, z którą nie utrzymywał kontaktu od trzech lat, wybaczyć ojcu za jego problemy z alkoholem i nieudane dzieciństwo, chciał znaleźć Maię i przeprosić za wszystko. W głębi duszy on również oczekiwał od niej przeprosin. Ale mógł już nie mieć na to czasu. Padł ofiarą jakiejś sekty? Gangu ulicznego? Bardziej zakładał to pierwsze, bo na własne oczy widział kobietę-demona… która z wyglądu – o dziwo – nawet mu się spodobała. Ale to była kompletna niedorzeczność. Po pewnym czasie uznał, że zaczyna bredzić.

Drzwi otworzyły się po raz pierwszy od kilkunastu godzin. Rocky głośno zaczerpnął chłodniejszego powietrza. W smudze światła pojawiła się Garrie. Wyglądała inaczej, tym razem miała na sobie czerwoną, cekinową sukienkę do połowy uda, bez ramiączek, a na ramionach czarną pelerynę, która ciągnęła się za nią jeszcze z metr po podłodze. Wysokie obcasy stukały po posadzce, a czerwone oczy wodziły badawczo po pomieszczeniu i po Rockim, który osłupiał na jej widok. Dziewczyna była śliczna – jak uznał – ale postanowił nie tracić głowy dla kogoś, kto wsadził go do więzienia.

- Ojciec kazał sprawdzić jak się czujesz – powiedziała ostrym tonem, kiedy drzwi się za nią zamknęły, a w pomieszczeniu z powrotem zapanowała ciemność. Rocky słyszał jej kroki dookoła, ale nie wiedział, gdzie dokładnie się znajduje.

- A jak mam się czuć…?! – warknął, kiedy już odzyskał panowanie nad swoimi myślami.

- Normalnie – odburknęła obojętnie. Teraz nie wydawała się taka władcza i zarozumiała, jak za pierwszym razem.

- Czułabyś się normalnie, gdybyś była zamknięta w takiej ciemności? Ja nawet nie wiem czy jest dzień, czy noc!

- Noc. Ja… czułabym się normalnie. Zawsze jest tu tak ciemno, w całym pałacu.

Rockyemu przez jeden niedorzeczny moment wydawało się, że głos Garrie się załamał. Nagle zrobiło mu się jej żal…

- Czy ty… czy kiedykolwiek wyszłaś z tego budynku?

Stukanie obcasów nagle ucichło. Rocky słyszał blisko ucha jej urywany oddech. Oczy, które już zdążyły przyzwyczaić się do mroku, widziały jej sylwetkę, delikatnie odznaczającą się na tle ciemnych ścian. W mroku zabłysło małe światełko, najpierw okropnie oślepiające, potem zmieniło się w mały płomyk na końcu papierosa. Garrie włożyła go sobie do ust i wypuściła powoli strużkę dymu. Mocny makijaż ściekł jedną smużką na blady policzek, razem ze łzą, którą ukryła. Teraz z jej miny nie dało się niczego wyczytać.

- Palisz? – zapytał Rocky, próbując ignorować dziwne uczucie w żołądku, które podpowiadało mu, że nic nie jest takie, jak na początku mu się wydawało. Szczególnie jeśli chodzi o nią…

- A ty nie? – odburknęła złośliwie.

- Właściwie to… też palę – wzruszył ramionami, a w zasadzie tak myślał, bo ręce miał całe zdrętwiałe od łańcucha. Garrie uśmiechnęła się krzywo i wcisnęła mu koniec swojego papierosa do ust. Rocky pociągnął dymu do płuc. Aż zakręciło mu się od tego w głowie, ale tytoń uciszył burczenie w brzuchu. Na koniec wypluł niedopałek, a ten od razu zgasł na marmurowej posadzce. Znowu zrobiło się zupełnie ciemno.

- Tak naprawdę nigdy jeszcze nie opuściłam pałacu – odezwała się Garrie.

- Nigdy? Czyli… nie wyszłaś na słońce… i światło?

- Jestem księżniczką Tavlonów. Światło mnie pali, a ojciec twierdzi, że słońce jest złym wybrykiem natury.

- Widziałaś kiedykolwiek świat? No wiesz…

- Nie. Nie ma tu żadnych okien. – Wyciągnęła zza spódniczki smartfon. W pomieszczeniu rozbłysło białe światło ekranu, a na twarzy Garrie pojawił się uśmiech. – Chcę mieć kota – odparowała, wyciągając w jego stronę rękę z komórką i załączonym obrazkiem czarnego kotka.

- Kota? – parsknął z niedowierzaniem. – Nigdy nie wychodziłaś, nie widziałaś świata w jakim żyjesz, a ty chcesz coś tak banalnego jak kota?

- Co w tym złego? Podoba mi się ta słodka kuleczka.

Na chwilę zapadła głęboka cisza. Rocky nie wiedział, co powinien odpowiedzieć. Sam miał trzy koty, ale nie umiał kontynuować tego tematu. Coś nie dawało mu spokoju.

- Nie jesteś taka, jak się na początku wydawałaś…

Oczy Garrie zabłysły.

 - Słucham?

- Nie jesteś zła. Nie wyglądasz na taką.

- Wal się! Nic nie wiesz – warknęła. Wstała, zarzuciła sobie koniec peleryny na ramię, uderzając jej końcem w nos Rockyego. – Wszyscy oczekują ode mnie że będę jak mój ojciec. Wszyscy tego chcą, ale ja… ja… - zawahała się. Rocky słyszał jak łamie jej się głos. – Pójdę już.

Błyskawicznie otworzyła drzwi, wyszła i zamknęła je z powrotem, tak, że Rocky oślepiony światłem nie widział kiedy zniknęła.

Był nią naprawdę urzeczony. Dziewczyna była śliczna i w ciekawy sposób postrzegała świat. Wpierw bał się jej, wydawała się zimna, obca, ale po kilku spotkaniach nabrała bardziej ludzkiego charakteru.

Co nie zmieniało faktu, że był uwięziony i głodzony. A ona była zapewne jedną z tych ludzi, którzy mu to zrobili. Codziennie – chociaż stracił poczucie czy jest noc czy dzień – słuchał wycia wiatru w jakiejś szczelinie. To dawało mu nadzieję że da się stąd jakoś wyjść.

Osobiście lubię postać Rockyego :D Chciałabym żebyście też go ocenili. A co myślicie o Garrie? Przy okazji myślę o założeniu nowego bloga. Nie będzie to blog z opowiadaniem, ale fragmentami, które napisałam. Jeśli ktoś będzie chętny, zapraszam, blog powstanie w najbliższym czasie. Jest już ponad 400 wyświetleń, dziękuję wam bardzo bardzo :*